شازده کوچولو رو یادتونه؟ به نظرم ذهن آدما دقیقا مثل دنیای شازده کوچولو هست. هرکس با نیروی گرانش چیزایی که دوست داره به یه سیاره جذب شده و اونجا زندگی میکنه. گاهی وقتا ممکنه به سیاره بقیه سر بزنیم ولی همیشه برمیگردیم به سیاره خودمون! منم سیاره خودمو دارم. سیاره من یه چیزی شبیه مشتریه. غول‌پیکر و متنوع ولی کم‌تراکم و پنبه‌ای! سیاره من مثل یه انبار قدیمی و بهم ریختست. یه طرف یه گرامافون داره سنتی میخونه؛ دو متر اونورتر یه آیپاد داره پاپ آمریکایی پخش میکنه :) با وجود این همه تنوع (بخوانید عدم تعادل روحی و شلم شوربا) بعضی وقتا جاذبه سیاره‌م اونقدر نیست که منو نگهداره و من پرتاب میشم تو فضا! بی‌جاذبه سردرگم دور سرم میپرخم؛ نمیشه توی خلاء حرکت کرد چون نیوتون میگه برای اینکه حرکت کنی باید یه چیزی باشه که تو اونو هل بدی بعد اون تو رو هل بده و حرکت کنی ولی هیچ چیز دیگه‌ای نیست! فقط خودتی. دقیقا همینجاست که به یه فرشته نیاز داری تا بال‌هاش رو سفت بچسبی و برگردی به سیاره‌ت. یه زمانی این فرشته هری پاتر بود. یه وقتایی زیست‌شناسی، گاهی هم یه آهنگ بکر! قبلا این فرشته زود میرسید. الان خیلی وقته منتظرشم و هنوز نیومده! احتمالا مونده تو خونه کرونا نگیره :) شاید هم بخاطر کنکوره. میدونید سال کنکور مثل گیر افتادن تو دستای یه کوزهگره! شاید بخوای به جای کوزه یه پیاله باشی ولی این گِل نیست که تصمیم میگیره. این کوزهگره که انتخاب میکنه و فعلا که کوزه‌گر تصمیم گرفته منو بی‌شکل رها کنه! عین یه سنگ معمولی کنار یه رودخونه. تنها کاری که میشه کرد اینه که منتظر موند تا اون فرشتهه برسه! فرشته شماها چیه؟
*تیتر از آهنگ Angel by the wings سیا | بشنویم:
درباره این سایت